Pierwszy raz obejrzałem w ZOO Palast, na Berlinale 1976 - prezentacja poza konkursem, ludzie siedzieli dosłownie wszędzie, przed filmem na krótko pojawił się Dustin Hofman, życząc nam aby tu w Europie, nic się takiego nie przydarzyło. Patrząc na dzisiejszą sytuację to były niestety prorocze słowa. Ten film przebił wszystko co wtedy pokazano, Kawalerowicz, jako przewodniczący jury wyrażał głęboki żal, że film nie uczestniczył w konkursie. Osobiście pamiętam z tamtej projekcji tylko swoje wypieki na twarzy, które chłodziłem po seansie w toalecie. Do dzisiaj oglądam raz na jakiś czas, raz w roku przynajmniej. Są wydarzenia o wielkiej wadze, które się nie powtórzą i odchodzą do historii jako wyjątkowe. Do takich zalicza się ten film. Przede wszystkim główne role dziennikarzy, redaktora naczelnego, odegrane absolutnie przekonująco. Pakula nie sili się na efekty specjalne, wartka akcja i sprawna narracja czynią tą fascynującą opowieść o napadzie na konstytucję, bo do tego ten delikt się sprowadza. Dochodzą starannie napisane dialogi, nocna sceneria wydarzeń, dodająca dreszczyku emocji. I wreszcie muzyka podsycająca napięcie. W zasadzie cała ścieżka dźwiękowa, łącznie z odgłosem kroków uciekającego coraz szybciej Woodworda - daje ten efekt wisienki na torcie.