Trzynaście morderstw, bo taka jest po prostu receptura, która bohaterowi przedstawił Balldini. Trzynasta dziewczyna ,rudowłosa - bo, gdyby Jean był zdolny do miłości, zakochałby się w tej rudowłosej dziewczynie noszącej jabłka. Po morderstwie zostało mu jedynie wspomnienie o niej, sztucznie przedłużane w pachnącym flakoniku.

Niemniej spotkanie z nią to decydujący moment w jego życiu, do którego sztucznie stara się wrócić tworząc miksturę idealną. Jedna z końcowych scen, Jean stojący przed tłumem upojonym zapachem, który stworzył. Nie ma egzekucji, bo to zapach miłości, siły najpotężniejszej. Ludzie poddają się orgii, na którą ze smutkiem spogląda główny bohater. Patrząc na kopulujący przekrój osiemnastowiecznej Francji zdaje sobie sprawę, kim naprawdę jest. A jest gościem z całkiem dobitnie po******nym życiorysem. Nie poznał miłości w dzieciństwie, kiedy kształtują się nasze najważniejsze cechy, wiedział, że nie pokocha, mimo to potrzebował tego, jak każdy. Oczami wyobraźni dostrzega teraz alternatywne rozwiązanie sytuacji w czasie pierwszego spotkania z rudowłosą dziewczyną - dostrzega niemożliwą do osiągnięcia namiastkę normalności, bliskości z nią. Płacze,bo zrozumiał, co nieodwracalnie stracił i czego, prawdopodobnie, nigdy nie mógłby przeżyć.

Jean Baptiste Grenouille nie pachnie. Dla mnie to metafora skrajnej samotności, braku tożsamości, skutek bycia pozbawionym miłości, nie dająca się nadrobić ułomność pozostała z czasów dzieciństwa i bezpośrednio z niego wynikająca - niemożność kochania i bycia pokochanym.
Książka mnie wzruszyła. Historia , styl i słownictwo sprawiły, że nie miałem żadnych wątpliwości, dlaczego przełożono ją na tak imponującą liczbę języków. Co do filmu... Ujęła mnie kreacja głównego bohatera. W ochach Bena Whichawa idealnie widać tę niewykształconą postać dziecka zafascynowanego zapachami. Dziecka, które ze wszelkich sił stara się dorosnąć i przełamać to, co niemożliwe - nadrobić emocjonalne ułomności tworem czysto racjonalnym.
Co do muzyki.... nie znam słów opisujących reakcje, jakie we mnie wywołuje, zwłaszcza kawałek Laura's Murder . Całość ścieżki dźwiękowej komponuje się z treścią obrazu bezbłędnie. Jeden z filmów, które zrobiły na mnie największe wrażenie.

Dla mnie to film o psychopacie. Zgodnie z tytułem historia mordercy. Nie widzę tutaj możliwości głębokich interpretacji. Bohater morduje kobiety aby zaspokoić swoją obsesję. Do tego grzecznie odnosi ciala na miejsce skąd je wziął a w ostatnim przypadku nawet mu się chce zamknąć drzwi i podrzucić klucz. Zresztą to mi wlasnie najbardziej przeszkadzało w spójności psychologicznej budowania postaci i zgodzie na gornolotne interpretacje filmu jako alegorie.

Nie jabłka lecz śliwki